جهانگیر درویش از  خانواده ای از خطه  مازندران، متولد شد. پدرش،  سعد الله خان درویش که از بزرگان جنبش جنگل بود، بدلایل سیاسی، مجبور به مهاجرت به تهران شد. به طبع آن، جهانگیر درویش تحصیلات ابتدائی خود را در دبستان ادیب و دوران دبیرستان را در  دبیرستان‌های البرز و ایرانشهر به اتمام رساند. در سال ۱۳۳۴ وارد  دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و دو سال  در آتلیه فروغی به فراگیری معماری پرداخت. در سال ۱۳۳۶ جهت تکمیل تحصیلات به ایتالیا رفت و در سال 1336  مدرک کارشناسی ارشد معماری را در شهر رم دریافت نمود. در سال 1341  با اخذ مدرک دکترا  از دانشگاه پلی‌ تکنیک شهر تورین، " اتلیه درویش" را تاسیس و  وارد عرصه حرفه ای شد. درویش، طی حضورش در ایتالیا (1341 الی 1350) چندین پروژه  مسکونی، آموزشی، تجاری و صنعتی را طراحی و اجرا کرد.

- دو ساختمان نمایندگی مرسدس بنز – 1342 الی 1344
- دو ساختمان مدرسه تورین - 1344 الی 1351
- طرح کارخانة تولید قهوة "کوئینکا" – 1343
- طرح کارخانة نساجی "برگامو" ،- 1345
- چندین  ویلا  در پیدمونت – 1341 الی 1350
- مناطق شهری در ریوارلو، کاستلامونت و ازگنا – 1343 الی 1349

 درویش، در حوزه تحقیقات و پژوهش، پروژه های متعددی را انجام داد.  بازار گل سان رمو،  ایستگاه مسافرتی دریایی ژنوا  و مرکز فرهنگی سوربن (1340) و لابراتوار تحقیقات دریایی مربوط به مجموعه الیوتی ، سابوتیا (1343) ، از جمله تحقیقات وی می باشد.

جهانگیر درویش پس از بازگشت به ایران در سال 1345، "موسسه معماری درویش"  را ثبت و فعالیت حرفه ای در ایران را توسعه داد. در طول فعالیتش در ایران طرح های بسیار ارزنده ای را اجرا نمود. مراکز رادیو تلویزیون تهران، شیراز، تبریز، ارومیه و بندر عباس، طی سال های 1352 الی 1357و مجموعه ورزشی تختی (فرح سابق) در سال 1346 نمونه هایی ارزشمند از کارهای اوست.

 درویش، علاوه بر ایتالیا و  ایران، پروژه های متعددی را در آمریکا اجرا کرده است. امکان سنجی و طراحی مرکز تفریحی "فیم سیتی" در  هیوستن آمریکا (1365)، امکان سنجی و  طراحی  پنج ساختمان  نمایندگی فروش خودرو (کمپانی های کرایسلر، تویوتا، مزدا، ای ام سی، جیپ و رنو)  ( 1360 الی 1369) و چندین ویلا  در کالیفرنیا، واشنگتن، ایندیانا، مریلند، تگزاس و ویرجینیا  (1359 الی 1367)،  گزیده ای از آثار معماری او در آمریکا است.

در بخشی از مصاحبه گروه تحقیق و مصاحبه معمار ملی در اردی بهشت  ماه  سال 1397،  جهانگیر درویش از چگونگی ورودش به دانشکده معماری دانشگاه ملی، می گوید:

در بازگشت از ایتالیا، به دعوت تعدادی از دوستان به دانشکده آمدم. سال 1346 با موافقت مرحوم جهان آرا و مرحوم فتانه نراقی، مقرر شد تا در دانشکده مشغول به تدریس شوم. در همان سال اول، حدود چهل نفر در آتلیه من ثبت نام کردند.من به بچه ها گفتم: شما چهل نفر هستید. پس باید چهل موضوع مختلف برای طراحی انتخاب کنید. بسیاری از همان طرح ها، بعدها اجرا شد. طی حدود ده سال  تدریس در دانشکده،  تمام انرژی و صدافتم را برای تربیت دانشجویان دانشکده گذاشتم و از هیچ تلاشی کوتاهی نکردم....

درویش پیرو سبک خاصی  نبود و  اعتقاد داشت،  احاطه معمار  بر کلیه  علوم  ضروری و باعث گسترش جهان بینی وی خواهد بود. یه همین دلیل است که در هیچ یک از آثار درویش، دو اثر یکسان، مشاهده نمی شود. معماری و سازه از دیدگاه درویش،  همگام و در تلفیق با یکدیگر، عمل می کنند. آخرین طراحی جهانگیر درویش، موزه " ایران درودی" در اواخر دهه نود در زمینی واقع در محله  قدیمی یوسف آباد تهران، آغاز شد. ساختمانی ذو طبقه با بدنه ای بتنی، برای نمایش آثار هنری ایران درودی، مانند سایر آثار درویش، تلفیقی بوذ از  معماری و سازه. در برنامه ریزی اولیه پروژه، مقرر بود، ساختمان موزه در زمان حیات بانو، ایران درودی، افتتاح گردد که این مهم، هرگز،  محقق نگردید.

جهانگیر درویش، علاوه بر غعالیت معماری و آموزش، آثار هنری بسیاری دارد. همزمان با هشتاد و پنج سالگی اش در شهریور سال 1397 طی مراسمی در گالری فرمانفرما که با حضور معماران، هنرمندان و دانشجویان او، برگزار شد ، ضمن معرفی تعدادی از آثار هنری از وی تجلیل و تقدیر شد. 

سرانجام پس از سال ها فعالیت در حوزه معماری، آموزش و  همچنین ، خلق آثار هنری،  در پاییز سال 1403 در امریکا، دار فانی را وداع گفت.

روحش شاد