جهانگیر درویش دوران ابتدائی خود را در دبستان ادیب و دوران دبیرستان را در مدرسه البرز و ایرانشهر به پایان رساند. در سال ۱۳۳۴ به مدت دو سال، معماری را در دانشکدهی هنرهای زیبای دانشگاه تهران در آتلیه فروغی، آموزش دید و در سال ۱۳۳۶ عازم ایتالیا شد. مدرک کارشناسی ارشد خود در سال ۱۹۵۷ (1336) را در شهر رم و مقطع دکتری خود در دانشگاه پلی تکنیک تورین در سال 1962 (1341) با موفقیت گذراند. درهمان سال، آتلیه درویش را در ایتالیا و پس از آن در سال ۱۳۴۵ موسسه معماری درویش را در ایران به ثبت رساند همزمان با فعالیت حرفه ای، بعنوان استاد معماری دانشکده معماری دانشگاه ملی، دانشجویان بسیاری را آموزش داد. ویژگی منحصر بفرد در کارهای جهانگیر درویش تلفیق سازه و معماری است. او سازه را بگونه ای طراحی می کند که بعنوان یک عنصر معماری، چشم نواز است.
از پروژه های ماندگار جهانگیر درویش می توان به پروژه های زیر اشاره نمود:

- استادیوم ورزشی فرح آباد(تختی فعلی) – 1345.

- طرح ساختمان رادیو تلویزیون ملی ایران در تهران -1346

- مرکز رادبو تلویزیون در بندر عباس – 1347

علاوه بر ایران، پروژه های مسکونی_آموزشی و اداری بسیاری در کشور ایتالیا و ایالات متحده، طراحی و اجرا کرده است.