مرحوم فتانه نراقی(میرفندرسکی) از اساتید بنام دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه ملی در دهه چهل و پنجاه، سال ها به تدریس و آموزش معماری صنعتی و معماری داخلی، دانشجویان بسیاری را تربیت و به جامعه معرفی کردند.فتانه نراقی، همسر مرحوم داریوش میرفندرسکی بود. این زوج هنرمند و فرهیخته، سال ها در کنار یکدیگر، نقش بسزایی در آموزش کشور را بعهده داشتند.
خاطرات نقل شده از دانشجویان مرحوم فتانه نراقی، شنیدنی و جذاب است.

سیروس باور که خود از اساتید تاثیرگذار دانشکده در دهه های چهل و پنجاه دانشکده بود، خاطرات شیرینی از مرحوم فتانه نراقی نقل می کند.

https://www.aparat.com/v/z7474y5

اشکان غلامپور یکی از دستیاران مرحوم فتانه نراقی و مدیر داخلی مهندسین مشاور ابردشت، طی مصاحبه با گروه تحقیق و مصاحبه معمارملی، از ویژگی های حرفه ای و شخصیتی مرحوم فتانه نراقی می گوید.

https://www.aparat.com/v/6Q0V4

سهراب مشهودی، معمار ملی دوره نهم(ورودی سال 1348) از ایشان چنین می گوید:

من هم این افتخار را دارم ، که بیشتر طرح ها را در آتلیه خانم میر فندرسکی ( نراقی) که فقط ما در دانشکده ، ایشان را با عنوان " خانم "خطاب می کردیم ، گذراندم و پایان نامه ام را ( به اتفاق بهمن سید عباسی و زنده یاد بهروز مقصودلو) هم با راهنمایی ایشان و مشاورت زنده یاد مهندس فرهاد دفتری طی نمودم. خیلی از ایشان خاطره دارم که در ادامه می نویسم :
۱- یکبار از ایشان ( در بحثی که در مورد برابری زنان و مردان بود، متاسفانه به طعنه ) پرسیدم ، شما که این همه به برابری زن و مرد معتقد هستید ، چرا از فامیل همسرتان ، استفاده می کنید؟ و فکر کردم کاملا گیرشان انداخته ام.
پاسخ دادند :"باین علت که با نام فامیل فرزندانم یکی باشد."
۲- در مراسم یاد بود ، آقای دکتر میرفندرسکی ، دکتر احسان نراقی ( که تازه در همان جلسه فهمیدم پسر عموی خانم هستند ) صحبت می کرد.گفت :" من نمی خواهم از مشخصات علمی و فرهنگی آقای دکتر میرفندرسکی صحبت کنم . بلکه میخواهم یک مشخصه دیگر ایشان و دختر عمویم را بگویم ."
بزرگترین مشخصه این دو این بود که همه عمر و بشدت "عاشق هم" بودند.
۳- من هم در برخی از سفر های که آقای طلایی فرمودند ( با خانم و آقای دکتر میرفندرسکی) شرکت داشتم ، از جمله در سفری به تخت سلیمان که اگر فرصتی شد ، از آن سفر و چند خاطره دیگر از ایشان ، خواهم نوشت.

خاطره دیگری از خانم دکتر میرفندرسکی ، در پروژه دیپلم من و دوستانم است .
پروژه ما مسکن در آینده نزدیک بود و بر اساس روند تحولات مسکن در گذشته باین نتیجه رسیده بود که مسکن در آینده با سپردن برخی از کارکردهایش ( مثل نگه داری از خردسالان و افراد مسن ، پخت غذا و غیره به فضای عمومی و برخی دیگر ( مثل اتاق پذیرایی و غیره به فضای نیمه عمومی آپارتمانها ، بسیار کوچکتر خواهد شد.
از جمله لازم نیست بین ۴۰ تا ۶۰ مترمکعب فضا به هر اتاق خواب اختصاص یابد و یک کشو ۲ تا ۴ مترمکعبی برای خوابیدن کافیست. که اتفاقا می تواند با تامین سکوت کامل و تنظیم حرارت و اکسیژن مناسب ، بسیار از اتاق خوابهای فعلی راحت تر هم باشد. حتی می تواند ، حسگری داشته باشد که وقتی مقدار خواب را کافی تشخیص داد ، فرد را بیدار کند.
در بحث مفصلی که با خانم در گرفت ایشان در نهایت پروژه را پذیرفت . ولی هنگام بیرون رفتن از آتلیه با صدای بلند گفت :" با این همه من در همچین خانه های زندگی نمی کنم " و در را بهم کوبید و رفت.
پروژه موقع ژوژمان هم با چالش مواجه شد . دکتر پروین و یک استاد تازه استخدام شده ( که بنده بعدا و تاکنون از ارادتمندان ایشان هستم) به پروژه نمره ندادنند که صفر تلقی می شد و سه نفر دیگر به آن بیست دادند. که در نتیجه معدل نمره پروژه ۱۲ می شد و طرح ، رد ، بود.
خانم دکتر ، کار را به شورای دانشکده کشاند و در نهایت شورا رای داد که ، که چون پروژه مقررات دانشکده از جمله ترسیم نقشه و ساخت ماکت را رعایت نکرده، نمی تواند نمره بگیرد و بعلت عمق مطالعات و نو آوری ، نمی تواند رد شود که در نتیجه رای می دهیم که معدل ۵ سال گذشته این دانشجویان نمره پروژه دیپلم تلقی گردد. برای همین ما سه دانشجو که یک پروژه دادیم ، سه نمره داریم.
خواستم بگویم که " خانم" حتی با پروژه ایکه باهاش مخالف بود ، برای عدم انسداد نو آوری بدین ترتیب رفتار و از آن دفاع می کرد.